Dört Mum - Bir Anonim hikaye

DÖRT MUM

DÖRT MUM YAVAŞÇA YANIYORDU. ORTAM ÇOK SESSİZDİ, KONUŞMALARI DUYULUYORDU ...

İlki konuştu :
“Ben Barışım!”
“Dünya öfke ve savaşla doludur. Hiç kimse benim yanık kalmamı sağlamaya çalışmıyor.”
Ve Barış’ın alevi tamamen söndü.

İkincisi konuştu :
“Ben İnancım!”
“Neredeyse herkes, beni artık gerekli görmüyor, o nedenle daha fazla yanık kalmama hiç gerek yok.”
O anda hafif bir meltem İnanç’ın alevini söndürdü.

Üzüntüyle üçüncü mum da dedi :
“Ben Sevgiyim!”
“İnsanlar beni bir kenara bıraktılar ve önemimi anlamadılar. Kendilerine en yakın olanları bile sevmeyi unuttular.”

Fazla beklemeden Sevgi’nin alevi de söndü.

Ansızın … bir çocuk odaya girdi ve üç mumun yanmadığını gördü.

“Neden yanmıyorsunuz? Sizin sonuna kadar yanmanız gerekir,”
dedi ve ağlamaya başladı.

Dördüncü mum çocuğa döndü :
“Korkma, ben hâlâ yanıyorum. Ben Umudum! Diğer mumları yeniden yakabiliriz!”
Parlayan gözlerle, çocuk Umut mumunu aldı ve diğer mumları tekrar yaktı.
Bunların en büyüğü Sevgidir…

… ama Umudun alevi yaşamınızdan hiç eksilmesin!!!!
Böylece her birimiz UMUDU, İNANCI, BARIŞI ve SEVGİYİ sürdürebilelim!!!

Alıntı : Anonim

Teşekkür : Gönderen Ş. Göğebakan'a teşekkürlerimle ...

Aylak Adam

5 Kasım 2008